We zitten gezellig samen te ontbijten. Voor ons heel speciaal. Net als met zijn tweetjes barbecueën. Dat doen we eigenlijk alleen als we op vakantie zijn. Nú dus. Gisteren zijn we aangekomen in Bastia (Corsica) met de veerboot vanuit Livorno. Een hele mooie overtocht met weinig deining. Ik word nogal snel zeeziek dus dat was een verademing. De overtocht duurde 4.30 uur maar als je lekker in de zon kunt liggen op het dek in zo’n houten strandstoel dan is de tijd zo verstreken. Een boekje lezen, een dutje doen. Voor je het weet heb je je bestemming bereikt.
Het inparkeren van de camper op de boot was een veel stressvoller verhaal. We hadden al van andere ‘corsicagangers’ gehoord dat je, als je pech hebt en je op het onderste dek moet parkeren, je achterwaarts moet inrijden. Dat is nog wel te doen leek ons, maar wat bleek nu? We moesten achterwaarts SCHUIN NAAR BENEDEN rijden…in een hoek van 45 graden. Tjesus, wat een gedoe zeg. Wie bedenkt zoiets? Aan beide zijkanten van de camper hadden we maar 0,5 cm speling. Mijn man begon hem al een beetje te knijpen en de zweetdruppels stonden inmiddels op zijn voorhoofd. We sloten volgzaam aan in de wachtrij en mijn man begon ijverig te manoeuvreren tussen de betonnen zijkanten van de afrit. Enkele opgehitste italiaanse medewerkers van Direct Ferry begonnen te zwaaien en te roepen. Naar mij en mijn man. We begrepen er niks van. 'Niente'. Uiteindelijk kwam de auto toch op de plaats van bestemming terecht. Wonder boven wonder, zonder krassen en deuken. Dankzij die ene behulpzame medewerker die, terwijl hij langs de auto achteruitliep het stuur overnam van mijn man, onze camper op een 0,5 cm afstand van een andere bus parkeerde. Eind goed al goed.
Nu moesten we nog de weg naar boven zien te vinden. Van dek 2 naar dek 8. De deur van de camper ging nog maar op een klein kiertje open. We moesten ons dun maken om zo langs een wirwar van campers ons een weg naar boven te banen. Eenmaal boven na een kwartier ronddwalen van dek naar dek, konden we lekker bijkomen van al die 'boardingstress'. De zon en de mooie uitzichten deden ons snel ontspannen en zo konden we gaan genieten van de overtocht. Mijn man viel al snel in slaap net als de hond. Al snurkend ondergingen ze de bootreis. Terwijl ik (geheel nutteloos) de tijd in de gaten hield en dus wakker bleef, arriveerden we precies na 4.30 in de haven van Bastia. Yesss, we konden van boord.
Iedereen verzamelde zich bij de uitgang van het schip. Het aanmeren kostte veel tijd. Wachten duurt lang. Altijd. Inmiddels begon onze hond Brownie te janken. Wat zou er zijn? Voor ik er erg in had verscheen er een natte vlek in het donkerrode pluche tapijt van de wachtruimte. Een penetrante urinelucht volgde. Shittt...te laat! Vanwege de warmte aan boord had ze inderdaad veel water gedronken onderweg. Vol schaamte liep mijn man weg terwijl hij riep: “Ik ga wat toiletpapier halen om het op te deppen”. “Foei, foei”, riep ie daarna nog foeterend tegen mijn lieverd en beende boos weg. Daar stond ik. Met mijn schat. Alle ogen waren op ons gericht. Ik zag de mensen denken: 'Wat een slechte hondenopvoeders zeg!' Maar ik kon niet boos op haar zijn. Ze zal vast niet anders gekund hebben. Gelukkig waren de deuren naar het benedendek inmiddels geopend en was iedereen druk in de weer om bij zijn eigen vervoermiddel te komen. In de verte zag ik na enige minuten mijn man aankomen lopen met een rol wc-papier onder zijn arm. Hij depte de urinevlek droog terwijl ik ondertussen het euvel meldde bij een medewerkster van het schip. "Sorry, sorry, my dog peed on the floor…" Ze begreep wat ik bedoelde te zeggen en zou zorgen dat het schoongemaakt werd als iedereen van boord zou zijn. Opgelucht vertrokken we gedrieën naar ons huisje op wielen. De zomervakantie was begonnen. En HOE!
