Het is 13.00 uur s'middags. We zijn op weg naar de Ziggo Dôme. Na heel wat gekibbel over het tijdstip van vertrek zitten we dan toch weer saampjes (maar veels te vroeg als je het mij vraagt) in de auto. Op weg naar het afscheidsconcert van Rob de Nijs. 'Rob wie?', zal de jeugd zich afvragen, maar mensen boven de 50 kennen hem gelukkig maar al te goed. 'Oh ja, dat is die charmante man met die motor en met die gouden strot', hoor ik de ouderen onder ons al denken. De liedjes van Rob hebben me altijd al van jongs af aan gefacineerd. Mijn moeder draaide in mijn kindertijd vaak zijn muziek zoals o.a ritme van de regen, zuster Ursula etc. Lekkere meezingers met vaak een onderliggende boodschap. Ik werd en word er nog steeds vrolijk van.
Na ruim 3 uur rijden inclusief een uur zoeken naar een parkeerplek, arriveren we bij de Ziggo Dôme. Hoe laat is het nu? Ahh, tijd genoeg om nog even een vorkje te prikken op een van de vele terrasjes op het Ziggo plein. “Zullen we daar gaan zitten lieverd”, vraagt mijn man terwijl hij bezorgd (hij kent me inmiddels na 30 jaar) wijst naar een zo te zien druk bezocht wokrestaurantje. "Prima, laten we dat doen", antwoord ik enigzins gestresst. Het is druk. Overal verzamelen zich fans van Rob. Het zweet breekt me uit. Er is paniek op komst. Ik beweeg me snel naar het toilet terwijl mijn man aansluit in de bestelrij. Even wat water door mijn gezicht gooien doet deze keer gelukkig wonderen. Bij terugkomst zit mijn man al klaar met twee bakkies rijst met pittige kip. Jammie, dat smaakt heerlijk. De wijzers van de klok tikken snel zoals inmiddels ook mijn hart. Verwachtingsvol uitkijkend naar 'het onbekende' lopen we rond 18.30 naar de ingang. Yesss...we mogen naar binnen. Eenmaal binnen lopen we meteen naar onze plaatsen. Aha, hier zitten we de komende uren dus. Nu 'het onbekende’ inmiddels bekend voor me is, zakt mijn hartslag weer naar normaal. Het concert kan beginnen.
Daar is ie dan. Een grote modieus geklede man op leeftijd komt stipt om 20.00 uur onder luid gejoel het podium op. Echter niet zoals we gewend zijn. Zijn veel jongere vrouw (Jet) duwt hem namelijk vooruit in een rolstoel. Ze stopt vlak voor de microfoon. Rob trekt deze met trillende handen naar zijn mond en zegt enigzins weifelend: “Goedenavond lieve mensen, leuk dat jullie in zo grote getalen zijn gekomen om afscheid te nemen, laten we lekker gaan feesten.” Terwijl zijn vrouw het podium verlaat, start Rob de 1ste noten van het bekende liedje Mallebabbe in. Iedereen klapt, joelt en zingt mee. Wat een feest. Rob ziet er breekbaar uit door zijn Parkinson, maar allerminst gebroken. Zijn stem klinkt als vanouds alleen 'het plaatje' is anders. Iedereen geniet van de prachtige klanken en diepzinnige teksten. Als we uiteindelijk rond elven weer in de auto huiswaarts naar Limburg rijden, vraagt mijn man aan mij: "Enne schat...wat vond je ervan?" Ik overdenk even wat ik vanavond gezien en gehoord heb: een afscheidsconcert van een kwetsbare artiest op leeftijd. Na een succesvolle carrière van bijna 60 jaar klonk zijn stem nog steeds als een klok. Ik antwoord dan ook: “Rob was TOP. Zullen we zijn cd opzetten?” Al zingend rijden we Amsterdam uit. Wat een speciale avond zeg. Gewoon onvergetelijk!
