Vic(toria) gaat naar puppytraining
“Hoe is het met Mollie gegaan afgelopen week?” Mijn puppytrainster kijkt me vragend aan met een geïnteresseerde blik. Mijn 20 weken oude pup zit voor me op een weerbestendig matje om zo haar achterste te beschermen tegen de ijskoude grond. En koúd is het. De temperatuurmeter in mijn auto gaf 6 graden onder nul aan, toen ik om 8.30 uur naar de puppytraining reed. Nu komt het zonnetje er inmiddels flauwtjes door, maar dat het nog steeds vriest is duidelijk voelbaar.
“Heel goed”, antwoord ik niet geheel naar waarheid. Daarmee is het gesprek wel meteen beëindigd. Dat was ook de bedoeling. In deze kou is er weinig behoefte van mijn kant aan lange gesprekken, maar eerder aan beweging om enigszins warm te blijven. Mijn medecursisten hebben gelukkig ook weinig te vragen. Dan schiet me toch plots een vraag te binnen. “Kan mijn hond wellicht een tere ziel hebben? Als ik boos op haar wordt, negeert ze me vervolgens de hele dag. Is dat normaal?”, vraag ik terwijl mijn hondentrainster al bezig is een heel oefenparcours met pionnen uit te zetten. “De meeste honden hebben een tere ziel. Als baas zijnde ben jij haar héle leven. Als jouw partner boos op je is, bel je wellicht een vriendin of familielid om even stoom af te blazen. Dat kan jouw hond niet. Jij bent voor haar alles”, beantwoordt ze stellig mijn vraag.
Ik probeer tijdens de oefeningen denkend aan het zojuist gegeven antwoord, zo min mogelijk boos te reageren op Mollie. Samen doen we ons best om de gehoorzaamheidsoefeningen tot een goed eind te brengen. Na een uurtje van trainen klinkt het fluitsignaal en zet ik mijn door en door koud geworden pup in de eveneens ijskoude auto. Met de verwarming op standje turbo rijden we naar huis. Ik weet wel wie ik op Valentijnsdag ga verrassen met een Valentijns barbecue. Ik ben voor haar alles, weet ik namelijk sinds vanmorgen. En laat dat nu toevallig geheel wederzijds zijn;)
Fijne Valentijnsdag iedereen!
