Jack en Vic(toria) maken met hun hond een wandeling over de Hoge Veluwe
Gisteren (het laatste weekend voor Kerst én het 1ste lock-down weekend na de persconferentie) hebben we een kerstwandeling gemaakt op de Hoge Veluwe. Onze auto hadden we geparkeerd bij het bezoekerscentrum (ingang Otterloo). Vandaar gingen we verder met de benenwagen en volgden de ‘fazantenroute’. Waarschijnlijk zie je dan veel fazanten. Dat doet de naam vermoeden toch? Helaas, niet één. Duidelijke bewegwijzeringsborden met een oranje driehoekje brachten ons naar het einddoel. Na ruim twee uur wandelen door mooie heidegebieden kwamen we aan op de plaats van bestemming. Althans dat dachten we. De eindplek kwam ons echter totaal niet bekend voor. Waar was het bezoekerscentrum? Waar stond onze auto? Wat bleek, we stonden bij de ingang van Hoenderloo. Naar onze auto was nog 6,4 km, terug wel te verstaan. Daar hadden we toch even geen puf meer voor. Het was inmiddels een beetje gaan regenen en het begon al te schemeren. Tjee, wat nu. Gelukkig heb je op de Hoge Veluwe allemaal van die witte leenfietsen staan. Helemaal gratis. Dus, nadat wij allebei een ‘stalen ros’ uitgezocht hadden, zijn we al trappend én foeterend naar de parkeerplaats van het bezoekerscentrum gefietst. Onze hond moest uiteraard hard rennen om ons bij te houden. Maar uiteindelijk heeft ze het volgehouden en viel ze, na 20 minuten afzien, uitgeput neer bij een van de drie kerstkraampjes bij het welbekende bezoekerscentrum. Daar hebben we toch nog een beetje kerstsfeer geproefd. Allebei kozen we voor een ‘frietje wild' met truffelmayo. Jammie. Wat was dat lekker zeg. Uiteraard moest manlief ook nog beroepsmatig een wildworst van de barbecue uitproberen haha ha.
Heerlijk fris van lichaam en geest liepen we uiteindelijk naar de auto. Totdat dat vervelende stemmetje in mijn hoofd me weer eens ging kwellen. ‘Waarom kan bij ons nu nooit een iets normaal gaan? Het is toch logisch dat je ook weer terug moet lopen?’ Ik was weer eens bezig mezelf op de kop te geven van de in mijn ogen fout gelopen wandeltocht. ‘Maar jullie hebben toch lekker bewogen?', hoor ik je denken. Dat is zeker zo. Maar van onverwachte dingen raak ik figuurlijk gezien nogal van mijn padje, dus dat probeer ik te vermijden. Echter, hoe meer ik het onverwachte tracht te voorkomen, des te sneller komt het als een boemerang bij me terug. En zo raakte ik dus gisteren ook letterlijk van het (wandel)pad haha.
"Ga je ook nog een kerstwandeling maken binnenkort op de Veluwe?" Concentreer je dan niet teveel op het ‘spotten van wild‘, maar let ook op de bewegwijzering. Dit voorkomt veel kerststress. Wij hebben al meerdere wandelingen op de Veluwe gemaakt dus ik had echt wel kunnen weten dat je geen rondje loopt als je een route volgt. Wild heb ik, op Hubertus na (inmiddels overleden mascotte hert van de Hoge Veluwe), nog nooit gespot. Maar gisteren gebeurde wederom 'het onverwachte’. En dat maakte mij dit keer voor de verandering, enorm blij. Terwijl we al foeterend op de fiets zaten stak een groot wild zwijn op zo‘n 50 meter binnen ons gezichtsveld, het fietspad over. Ik was enorm blij nu eindelijk eens ‘echt wild’ te spotten. Dat maakte ineens mijn hele dag weer goed. Bewijs heb ik niet. Fietsen en tegelijkertijd foto’s maken is voor iemand van mijn generatie net iets teveel gevraagd. Je moet me maar geloven. Hand op mijn hart. Fijne kerstdagen iedereen en winterbarbecue ze!
