Jack en Vic gaan een weekendje weg naar Zeeland
“Zijn jullie ervaren fietsers?” Een vriendelijke jongeman kijkt mijn man en mij vragend aan. “Niet echt”, antwoord ik, "maar ik fiets al jaren 'gewoon' dus dit zal ook wel lukken." De jongeman overhandigt ons de fietssleutels en loopt voor ons uit naar buiten, waar twee prachtige stalen rossen uitgedost met accu en fietscomputer ons op staan te wachten. “Zo gaat het wel lukken toch”, zegt de jongeman gehaast waarop wij vriendelijk ja-knikken waarna hij rechtsomkeert maakt naar zijn drukbezochte rijwielzaak.
“Op welke stand staat die van jou?” De harde zeewind raast om mijn oren en ik hoor nauwelijks wat mijn man, die voor mij uit fietst op het nogal smalle fietspad dat door de duinen loopt, zegt. “Turbo”, roep ik terug. Met deze harde wind is een elektrische fiets echt een top-uitvinding. Fietsen door weer en wind wordt zelfs voor twee houten harken als mijn man en ik op deze manier een makkie. Ik sjees als een volleerd wielrenner met 20 kilometer per uur over de Zeeuwse fietspaden. Even gaan mijn gedachtes weer terug naar vroeger. Toen ik als tiener naar school fietste. Zeven hele kilometers heen en zeven kilometers terug, puur op ‘girlpower’. Door de regen, wind, kou, sneeuw en ijzel en vaak in het donker. Geen gezeur, gewoon fietsen. Niks geen accu. Je benen brachten je daar waar je moest zijn. Vaak met veel gemopper en tegenzin stapte ik destijds 'smorgens op mijn fietsje. Nu fiets ik voor mijn plezier. Als iemand dat vroeger tegen mij had gezegd had ik meewarig mijn tienerhoofd geschud. Nú is fietsen gewoon leuk. In korte spijkerrok en mouwloos hemdje sjees ik met de zon op mijn bol iedereen moeiteloos voorbij en geniet. Even vrij zijn in mijn hoofd. Heerlijk.
Na een fietstocht van ruim 50 kilometer keren we tegen de avond terug op onze camping. Nog steeds fris en fruitig. Elektrisch fietsen kost weinig energie. Het geeft energie. Vol overgave gaan we dan ook meteen aan de slag om onze avondmaaltijd voor te bereiden. Ik was de sla, bak wat aardappeltjes en mijn man loopt naar de campingwinkel om wat budget barbecuevlees te kopen. Natúúrlijk gaan we barbecueën. Zelfs op vakantie gaat ‘het werk’ gewoon door haha. Na het grillen zijn we nog steeds niet moe en maken we nog een wandeling over het camperpark. Huisjes op wielen kijken, daar kan mijn man geen genoeg van krijgen. Tegen 23.00 uur worden mijn oogleden toch wat zwaar en zoek ik alvast mijn bed op. Mijn man sluit de acculaders van de fietsen nog even aan, waarna ook hij zijn bed inkruipt. Morgen weer een fietsdag. Zin in!
